Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Myśliborzu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2016 r.

Sąd Rejonowy w Myśliborzu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Damian Carewicz

Protokolant: Dariusz Kuliński

przy udziale Prokuratora Renaty Żelazek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 5 grudnia 2014 r., 23 stycznia 2015 r., 25 lutego 2015 r., 8 kwietnia 2015 r., 13 maja 2015 r., 12 czerwca 2015 r., 12 sierpnia 2015 r., 30 września 2015 r., 4 listopada 2015 r., 4 grudnia 2015 r., 20 stycznia 2016 r. i 24 lutego 2016 r.

sprawy

D. S. – syna K. i I. z domu Ś., ur. (...) w D.,

oskarżonego o to, że:

I. w dacie bliżej nie ustalonej, nie wcześniej jednak niż w dniu 9 listopada 2013 r. i nie później niż 12 listopada 2013 r., w D. przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia elementów sieci klimatyzacji w postaci 20 metrów rurek miedzianych o średnicy 10 i 16 milimetrów poprzez ich zdemontowanie ze ściany budynku Spółdzielni Mieszkaniowej (...), czym wyrządził straty w łącznej wysokości nie niższej niż 4.100,00 zł na szkodę spółki (...) S.A. z siedzibą w G., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa, przed upływem 5 lat od odbycia kary 7 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne kwalifikowane z art. 278 § 1 k.k. i inne, na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu z dnia 25 marca 2011 r. w sprawie o sygnaturze akt II K 1038/10, którą odbywał m.in. w okresie od 19 sierpnia 2011 r. do dnia 17 marca 2012 r.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.,

II. w dniu 12 listopada 2013 r. w D., w punkcie skupu złomu przy ul. (...), posłużył się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby w postaci dowodu osobistego serii (...) wystawionego na nazwisko B. F., podając się za tę osobę w trakcie sprzedaży odpadków miedzianych,

tj. o czyn z art. 275 § 1 k.k.,

1.  odnosząc się do zarzutu I na podstawie art. 45 § 1 k.w. w zw. z art. 5 § 1 pkt 4 k.p.w. umarza postępowanie przeciwko oskarżonemu D. S. o to, że w dacie bliżej nie ustalonej, nie wcześniej jednak niż w dniu 9 listopada 2013 r. i nie później niż 12 listopada 2013 r., w D. przy ul. (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia elementów sieci klimatyzacji w postaci 20 metrów rurek miedzianych o średnicy 10 i 16 milimetrów o łącznej wartości 343,31 zł poprzez ich zdemontowanie ze ściany budynku Spółdzielni Mieszkaniowej (...), czym działał na szkodę (...) S.A. z siedzibą w G., tj. o czyn z art. 119 § 1 k.w.;

2.  oskarżonego D. S. uznaje za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku i za ten czyn na podstawie art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (tj. wedle stanu prawnego z daty czynu) wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 30 (trzydziestu) godzin w stosunku miesięcznym;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Myśliborzu adw. S. Z. kwotę 1.653,12 zł (jednego tysiąca sześciuset pięćdziesięciu trzech zł 12/100) tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu z urzędu;

4.  zwalnia oskarżonego od obowiązku zwrotu na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym nie wymierza mu opłaty w sprawie.

SSR Damian Carewicz

Sygn. akt II K 494/14

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Rejonowego w Myśliborzu

z dnia 24 lutego 2016 r.

/ w części dotyczącej czynu z art. 275 § 1 k.k.

opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku /

R. R. prowadzi punkt skupu złomu w D. przy ul. (...).

W dniu 12 listopada 2013 r. rano do punktu skupu złomu przyszedł znany R. R. z widzenia i nazwiska D. S., który chciał sprzedać miedziane rurki. D. S. okazał R. R. dowód osobisty, który ze względu na występujące w nim uszkodzenia był nieczytelny. R. R. oznajmił D. S., że z uwagi na stan dowodu osobistego nie może od niego kupić rurek miedzianych. Mężczyźni ustalili, że do punktu skupu złomu przyjdzie kolega D. S., który miał być współwłaścicielem rurek miedzianych.

W tym samym dniu niedługo potem D. S. powrócił do punktu skupu złomu. D. S. okazał R. R. dowód osobisty B. F. o serii i numerze (...). D. S. stwierdził, że B. F. to jego kolega, dał mu swój dowód osobisty z tego względu, że nie miał czasu, by osobiście udać się do punktu skupu złomu. R. R. w oparciu o dane zawarte w dowodzie osobistym B. F. wypełnił formularz przyjęcia odpadów metali i kupił od D. S. rurki miedziane o wadze 8,3 kg za kwotę 132,80 zł.

Dowód:

zeznania świadka R. R. – k. 17, 31, 66, 149-150, 269-270;

formularz przyjęcia odpadów metali – k. 19.

B. F. w pierwszej połowie listopada 2013 r. zgubił swój dowód osobisty. W połowie listopada 2013 r. ktoś wrzucił dowód osobisty B. F. do jego skrzynki na listy.

Dowód:

zeznania świadka B. F. – k. 64, 271-272;

zeznania świadka I. F. – k. 74, 271.

D. S. urodził się dniu (...) w D.. Jest kawalerem. Nie ma dzieci. Ma wykształcenie podstawowe. Trudni się pracami dorywczymi.

D. S. był wcześniej kilkakrotnie karany za przestępstwa.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego D. S. – k. 111-112;

odpisy wyroków – k. 55-59;

informacja z Krajowego Rejestru Karnego – k. 442-444.

D. S. nie choruje psychicznie i nie jest upośledzony umysłowo. Jest uzależniony od narkotyków. W chwili czynu był w pełni poczytalny.

Dowód:

opinia biegłych z zakresu psychiatrii sądowej B. B. i W. M. – k .166-179.

Oskarżony D. S. nie przyznał się do zarzucanego mu czynu z art. 275 § 1 k.k. Oskarżony zaprzeczył, by sprzedawał w punkcie skupu złomu R. R. rurki miedziane posługując się dowodem osobistym B. F.. Z jego wyjaśnień wynika, że data czynu wchodzi w skład okresu, w którym przebywał on w B..

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego. Zapewnieniom D. S. kłam zadają zeznania świadka w osobie R. R..

Zdaniem Sądu relacje R. R. są w pełni wiarygodne. R. R. w sposób jednoznaczny i kategoryczny podał, że oskarżony w dniu 12 listopada 2013 r. sprzedał w jego punkcie skupu złomu rurki miedziane posługując się dowodem osobistym B. F.. Zeznania R. R. były wewnętrznie spójne i konsekwentne. O tym, że R. R. podawał prawdę, świadczy choćby to, że nie pomijał i nie starał się nawet zafałszować tych okoliczności, które stawiałyby również go w niekorzystnym świetle (tj. nie ukrywał on, że zakupił elementy metalowe od osoby, o której wiedział, że posługuje się nie swoim dowodem osobistym). Postawa R. R. dowodzi jego szczerości i prawdomówności. W tym kontekście nie sposób pominąć też faktu, że R. R. nie miałby żadnego powodu, by rzekomo fałszywie obciążać D. S. (z którym żadnych relacji nie utrzymywał).

Oskarżony wyjaśniał, że data czynu wchodzi w skład okresu, kiedy przebywał on w B.. Zeznania R. R. dowodzą jednak, że nie mogło być tak, by D. S. w podanym przez siebie okresie poza D. przebywał nieprzerwanie. Co więcej, znamiennym jest, że oskarżony w toku procesu, ustosunkowując się do postawionego mu zarzutu, składał wyjaśnienia niekonsekwentne, a wersja o pobycie w B. pojawiła się dopiero na etapie postępowania sądowego (wówczas, gdy poprzednią linię obrony Prokurator zdołał już podważyć). Nie ma dowodu, który potwierdzałby, że D. S. akurat w dniu 12 listopada 2013 r. był w B., jest za to dowód w postaci zeznań R. R., w ocenie Sądu w pełni wiarygodny, że oskarżony w dniu 12 listopada 2013 r. był w D.. To, że w okresie zbliżonym do dnia 12 listopada 2013 r. D. S. w B. przebywał, niczego do sprawy nie wnosi, zwłaszcza, że odległość między B. a D. to zaledwie około 150 km.

Podkreślenia wymaga, że zeznania świadków B. F. i I. F. potwierdzają, że około połowy listopada 2013 r. B. F. rzeczywiście utracił na pewien czas swój dowód osobisty. Oznacza to, że zeznania B. F. i I. F. korelują z zeznaniami R. R. (im nieznanymi), który podał, że w dniu 12 listopada 2013 r. to nie B. F. posługiwał się swoim dowodem osobistym. W rezultacie zeznania R. R., B. F. i I. F. tworzą logiczną całość i nawzajem się uzupełniają, co pozwala pozytywnie ocenić ich wiarygodność.

Dowód w postaci formularza przyjęcia odpadów metali jest dokumentem poświadczającym jedynie sprzedaż rurek miedzianych w dniu 12 listopada 2013 r. na dane B. F. jako sprzedającego. Na dokumencie tym w miejscu przeznaczonym na podpis sprzedającego złom znajduje się nieczytelna parafka, na podstawie której w świetle opinii biegłej z zakresu badania pisma ręcznego D. R. nie da się dokonać identyfikacji jej autora.

Osobą potwierdzającą pobyt oskarżonego w B. miała być jego ciotka – T. Ś.. T. Ś. rzeczywiście podała, że D. S. nieprzerwanie we wskazanym przez nią okresie przebywał w B., tyle tylko, że był to okres dużo dłuższy niż ten, o którym mówił sam oskarżony, a przy tym miała ona z nim wtedy kontakt jedynie sporadycznie (głównie telefoniczny). Zeznania T. Ś. wykazały, że tak naprawdę nie jest ona i nie mogła być dokładnie zorientowana odnośnie tego, kiedy D. S. przebywał w B., a kiedy w D.. W rezultacie zeznania T. Ś. nie mogły niczego istotnego wnieść do sprawy.

Z informacji niemieckiej Policji wynika, że oskarżony był w B. zatrzymywany w związku z kradzieżami w datach czasowo odległych względem dnia 12 listopada 2013 r., a zatem okoliczności te nie mają znaczenia w tej sprawie.

Oskarżony zgłosił w dniu 17 stycznia 2014 r. w Ambasadzie RP w B., że w dniu 15 stycznia 2014 r. utracił swój dowód osobisty, co też jest okolicznością bez znaczenie w niniejszej sprawie (dotyczącej przecież dnia 12 listopada 2013 r.).

Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy i ustalony na jego podstawie stan faktyczny, Sąd doszedł do przekonania, że oskarżony w dniu 12 listopada 2013 r. dopuścił się czynu z art. 275 § 1 k.k.

Zgodnie z art. 275 § 1 k. ten, kto posługuje się dokumentem stwierdzającym tożsamość innej osoby albo jej prawa majątkowe lub dokument taki kradnie lub go przywłaszcza, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

W dniu 12 listopada 2013 r. w D. D. S., sprzedając w punkcie skupu złomu rurki miedziane, świadomie, z rozmysłem, okazał kupującemu dowód osobisty o serii i numerze (...) B. F., w efekcie umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, nim się posłużył. Tym zachowaniem oskarżony wyczerpał znamiona czynu z art. 275 § 1 k.k.

Za ten czyn Sąd na podstawie art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1 k.k. i art. 35 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (tj. wedle względniejszego dla oskarżonego stanu prawnego z daty czynu) wymierzył D. S. karę 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu niewysoki ciężar gatunkowy czynu oskarżonego łącznie z jego okolicznościami przemawiają za orzeczeniem kary o charakterze wolnościowym w postaci ograniczenia wolności. Sytuacja materialna oskarżonego sprzeciwia się wymierzeniu kary grzywny. Z kolei brak stałego zatrudniania oskarżonego czyni zasadnym orzeczenie kary ograniczenia wolności w wariancie nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne. Na rozmiar kary ograniczenia wolności złożyło się to, że D. S. działał z zamiarem bezpośrednim, w sposób przemyślany i zaplanowany, ale nie wprowadzał nikogo w błąd co do swojej tożsamości (R. R. wiedział, że ma do czynienia z oskarżonym, nie zaś z B. F.). Na niekorzyść oskarżonego przy miarkowaniu sankcji karnej wpływ miała jego uprzednia kilkukrotna karalność za przestępstwa (która sprzeciwiała się jednocześnie warunkowemu zawieszeniu wykonania tej kary prawnie dopuszczalnemu wedle stanu prawnego z daty czynu znajdującemu tu zastosowanie).

Obrońca nie wnioskował o sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku w pozostałym zakresie.

SSR Damian Carewicz